Ad Plautium libri
Ex libro XIV
1
2
3
4
5
6
7
8
9
10
11
12
13
14
15
16
17
18
19
20
21
22
23
24
25
26
27
28
29
30
31
32
33
34
35
36
37
38
39
40
41
42
43
44
45
46
47
48
49
50
Dig. 12,6,44Idem libro quarto decimo ad Plautium. Repetitio nulla est ab eo qui suum recepit, tametsi ab alio quam vero debitore solutum est.
Dig. 18,4,7Idem libro quarto decimo ad Plautium. Cum hereditatem aliquis vendidit, esse debet hereditas, ut sit emptio: nec enim alea emitur, ut in venatione et similibus, sed res: quae si non est, non contrahitur emptio et ideo pretium condicetur.
Ad Dig. 18,4,7ROHGE, Bd. 16 (1875), Nr. 43, S. 150: Verpflichtungen aus dem Verkaufe eines nicht existirenden Kaufobjekts. Eigener Wechsel an eigene Ordre. Einfluß des Irrthums.Idem lib. XIV. ad Plaut. Beim Erbschaftsverkauf ist das Dasein einer Erbschaft zur Gültigkeit des Kaufs erforderlich; denn es wird nicht das Glück, wie bei[m Verkauf des auf] der Jagd [zu erlegenden Wildes] und in ähnlichen Fällen, sondern eine vorhandene Sache gekauft; existirt diese nicht, so ist der Kauf ungültig, und der Kaufschilling kann alsdann zurückgefordert werden.
Dig. 18,4,13Paulus libro quarto decimo ad Plautium. Quod si sit hereditas et si non ita convenit, ut quidquid iuris haberet venditor emptor haberet, tunc heredem se esse praestare debet: illo vero adiecto liberatur venditor, si ad eum hereditas non pertineat.
Paul. lib. XIV. ad Plaut. Ist eine Erbschaft vorhanden und nicht ausgemacht worden, dass der Käufer die Ansprüche des Verkäufers so, wie sie seien11Quicquid juris haberet venditor, emtor haberet; dies ist also eine Sicherheitsclausel. A. d. R., erhalten solle, so muss Letzterer dafür haften, dass er wirklich Erbe ist; ist aber jener Beisatz gemacht, so wird der Verkäufer frei, wenn ihm die Erbschaft nicht gebührt.
Dig. 19,1,37Idem libro quarto decimo ad Plautium. Sicut aequum est bonae fidei emptori alterius dolum non nocere, ita non est aequum eidem personae venditoris sui dolum prodesse.
Dig. 20,4,14Idem libro quarto decimo ad Plautium. Si non dominus duobus eandem rem diversis temporibus pigneraverit, prior potior est, quamvis, si a diversis non dominis pignus accipiamus, possessor melior sit.
Idem lib. XIV. ad Plaut. Wenn ein Nichteigenthümer dieselbe Sache Zweien zu verschiedenen Zeiten verpfändet hat, so ist der erstere bevorzugt, wiewohl, wenn wir annehmen, dass derselbe Gegenstand von verschiedenen Nichteigenthümern verpfändet sei, derjenige besser daran ist, der sich im Besitz befindet.
Dig. 25,4,3Paulus libro quarto decimo ad Plautium. Qui ventri substitutus est vel institutus, si ventrem servare velit, audiendus est.
Dig. 34,5,21Idem libro quarto decimo ad Plautium. Ubi est verborum ambiguitas, valet quod acti est, veluti cum Stichum stipuler et sint plures Stichi, vel hominem, vel Carthagini, cum sint duae Carthagines. 1Semper in dubiis id agendum est, ut quam tutissimo loco res sit bona fide contracta, nisi cum aperte contra leges scriptum est.
Übersetzung nicht erfasst.
Dig. 44,1,8Idem libro quarto decimo ad Plautium. Nemo prohibetur pluribus exceptionibus uti, quamvis diversae sunt.
Dig. 44,7,47Idem ex libro quarto decimo ad Plautium. Arrianus ait multum interesse, quaeras, utrum aliquis obligetur an aliquis liberetur: ubi de obligando quaeritur, propensiores esse debere nos, si habeamus occasionem, ad negandum: ubi de liberando, ex diverso, ut facilior sis ad liberationem.
Idem lib. XIV. ad Plaut. Arrianus sagt, es sei ein grosser Unterschied zwischen den beiden Fragen, ob Jemand verbindlich werde, oder ob Jemand befreiet werde? — Wo es sich um das Verbindlichwerden handelt, muss man, wenn sich die Gelegenheit dazu darbietet, immer mehr dazu geneigt sein, es zu verneinen; handelt es sich um das Befreietwerden, so ist es umgekehrt, und man muss zur Befreiung sich leichter hinneigen.
Dig. 45,3,33Idem libro quarto decimo ad Plautium. Si liber homo vel alienus qui bona fide servit ex re alterius iussu possessoris stipuletur, Iulianus ait liberum quidem sibi adquirere, servum vero domino, quia iussum domino cohaereat. 1Si duo rei stipulandi usum fructum in servo habeant vel quibus bona fide serviebat et iussu unius a debitore stipuletur, ei soli adquirit.
Idem lib. XIV. ad Plaut. Wenn ein freier Mensch oder ein fremder Sclave, welcher im guten Glauben als Sclave besessen wird, auf Befehl des Besitzers aus dem Vermögen eines Andern stipulirt, so erwirbt, wie Julianus sagt, der Freie zwar sich, der Sclave aber dem Herrn, weil der Befehl44Accursius will hier jus sc. stipulationis suo domino cohaeret lesen, was allerding einen bessern Sinn giebt. stets an den Herrn geknüpft sei. 1Wenn zwei Stipulationsberechtigte den Niessbrauch eines Sclaven haben, oder beide im redlichen Besitze desselben sich befinden, und er auf Befehl des einen von dem Schuldner stipulirt, so erwirbt er diesem allein.
Dig. 46,1,36Idem libro quarto decimo ad Plautium. Cum is qui et reum et fideiussores habens ab uno ex fideiussoribus accepta pecunia praestat actiones, poterit quidem dici nullas iam esse, cum suum perceperit et perceptione omnes liberati sunt. sed non ita est: non enim in solutum accipit, sed quodammodo nomen debitoris vendidit, et ideo habet actiones, quia tenetur ad id ipsum, ut praestet actiones.
Übersetzung nicht erfasst.
Dig. 46,2,22Paulus libro quarto decimo ad Plautium. Si quis absente me a debitore meo stipulatus est novandi animo, ego postea ratum habuero, novo obligationem.
Übersetzung nicht erfasst.
Dig. 46,3,64Idem libro quarto decimo ad Plautium. Cum iussu meo id, quod mihi debes, solvis creditori meo, et tu a me et ego a creditore meo liberor.
Übersetzung nicht erfasst.
Dig. 46,5,6Idem libro quarto decimo ad Plautium. In omnibus praetoriis stipulationibus, in quibus primo fieri aliquid, deinde, si factum non sit, poenam inferimus, poenae nomine stipulatio committitur.
Übersetzung nicht erfasst.
Dig. 46,8,15Idem libro quarto decimo ad Plautium. Amplius non peti verbum Labeo ita accipiebat, si iudicio petitum esset. si autem in ius eum vocaverit et satis iudicio sistendi causa acceperit, iudicium tamen coeptum non fuerit, ego puto non committi stipulationem amplius non peti: hic enim non petit, sed petere vult. si vero soluta esset pecunia, licet sine iudicio, committitur stipulatio: nam et si quis adversus petentem compensatione deductioneve usus sit, recte dictum est petisse eum videri et stipulationem committi amplius non peti. nam et heres, qui damnatus non petere, si horum quicquam fecisset, ex testamento tenetur.
Übersetzung nicht erfasst.
Dig. 50,16,82Idem libro quarto decimo ad Plautium. Verbum ‘amplius’ ad eum quoque pertinet, cui nihil debetur: sicuti ex contrario ‘minus’ solutum videtur etiam, si nihil esset exactum.
Übersetzung nicht erfasst.
Dig. 50,17,177Idem libro quarto decimo ad Plautium. Qui in ius dominiumve alterius succedit, iure eius uti debet. 1Nemo videtur dolo exsequi, qui ignorat causam, cur non debeat petere.
Übersetzung nicht erfasst.